31 Μαΐου 2012

Προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου...


Τη στιγμή που το φως του ήλιου σβήνει το φεγγάρι...
Καλαμάτα, 7/5/2012, 6:49 πμ


...δεν πέρασαν μέρες πολλές από τις πρόσφατες εκλογές. 
Εκλογές δύσκολες, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Εκλογές  που σήμαναν το τέλος της Μεταπολίτευσης, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, το τέλος του δεδομένου δικομματισμού και της στρατευμένης και σίγουρης, σχεδόν, ψήφου.

Ήδη από το 2009 είχε αρχίσει να διαφαίνεται η αμφισβήτηση του ξύλινου πολιτικού λόγου από το σύνολο των Πολιτών. 
Η αμφισβήτηση παραδοσιακών θέσεων και απόψεων που βρίσκονταν σε απόσταση, τόσο από την καθημερινότητα των ψηφοφόρων, όσο και από τις προοπτικές, τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες τους από το πολιτικό προσωπικό, εκείνους δηλαδή που έχουν τη δύναμη να νομοθετούν και να ορίζουν τους κανόνες και τους στόχους της Χώρας μας.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου το μήνυμα ήρθε πιο δυνατό, πιο συγκεκριμένο. Ήταν γροθιά στο στομάχι για όσους είχαν επιλέξει να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν σε σχέση με τους ψηφοφόρους. 
Ήταν χαστούκι για όσους εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν τους ψηφοφόρους ως πελάτες. 
Ήταν όμως και βαθιές εισπνοές οξυγόνου για όσους πίστευαν και αγωνίζονταν να ανατρέψουν το νοσηρό πολιτικό κλίμα, τις αποτυχημένες πολιτικές πρακτικές, τους αλαζόνες πολιτικούς που αδιαφορούσαν για το τίμημα που πληρώνουν καθημερινά οι Πολίτες εξαιτίας των δικών τους ανεύθυνων επιλογών.

Στις 6 Μαΐου τα δύο μεγάλα Κόμματα έγιναν μικρότερα, σημαντικά μικρότερα, χάνοντας μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής τους επιρροής και δύναμης, και, κυρίως, χάνοντας την ίδια τους διαχρονική, μεταπολιτευτικά, υπόσταση ως Κυβερνητικά Κόμματα, ως συστημικά Κόμματα, Κόμματα παραγόντων και μηχανισμών.

Στις 6 Μαΐου, ανεδείχθησαν και Κόμματα που, ψηφίστηκαν είτε για να φέρουν στο προσκήνιο τη δύναμη της αντίδρασης, της διαμαρτυρίας, της ανάγκης άμεσης αλλαγής του μίγματος πολιτικής στη Χώρα, είτε για να καλύψουν το κενό που αφήνει η αδιαφορία, η ανικανότητα, η ολιγωρία τόσο του Κράτους όσο και της συντεταγμένης Πολιτείας γενικότερα, για την κάλυψη, ως οφείλουν, σημαντικών ζητημάτων καθημερινότητας, όπως η ασφάλεια, κοκ.

Όμως, τόσο η πολιτική παράδοση της Χώρας, όσο και τα υφιστάμενα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, χρειάζονται λύσεις, φορείς εξουσίας με προγραμματικό λόγο συγκεκριμένο, με αξιόπιστο και δοκιμασμένο στελεχιακό δυναμικό, με σοβαρότητα, χωρίς λαϊκισμούς, με γνώση του εξωτερικού περιβάλλοντος, με χρονοδιάγραμμα και σχέδιο που θα θέτει ως κεντρικό πυλώνα, την ανάπτυξη μέσω της παραγωγικής διαδικασίας. Ανάπτυξη με προοπτική και αξιώσεις κι όχι οπισθοδρομική και ιστορικά απαξιωμένη, μέσω της αύξησης του χρόνου παροχής επιδομάτων ανεργίας, ή την ανεύθυνη, ανεδαφική κι επικίνδυνη τοποθέτηση για επιστροφή στη δραχμή και τη συνακόλουθη πολιτική και οικονομική διεθνή απομόνωση της Χώρας. 

Ανάπτυξη που θα ενεργοποιήσει, για παράδειγμα, το ΕΣΠΑ άμεσα, θα δώσει ανάσες ζωής πια, σε μία ταλαιπωρημένη και αρνητικά στοχοποιημένη από την Αριστερά, μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα. 

Ανάπτυξη που δε θα έχει εχθρό την Ευρώπη και τους δανειστές μας, αλλά θα επιτάσσει τη σοβαρή διαπραγμάτευση με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και όχι την εθνική απομόνωση. 

Ανάπτυξη, που θα αποκαθιστά με σοβαρότητα και συγκροτημένο λόγο με εφικτές πολιτικές κι επιχειρήματα, την αξιοπιστία της Χώρας στο εξωτερικό και την εμπιστοσύνη των Πολιτών σε μία νέα μορφή διακυβέρνησης, πάνω σε σαφή κι εφαρμόσιμο πρόγραμμα, νέων προσώπων με εμπειρία και γνώση που ξεπερνά κατά πολύ τα «ένσημα» ενός αρχηγού που ανεδείχθη μέσα από ατέρμονες καταλήψεις, τα αιματηρά γεγονότα το Δεκέμβριο του 2008 στην Αθήνα, και τις συνιστώσες ενός σχηματισμού ιδεολογικά πολυκερματισμένου, ή των επαγγελματιών πολιτικών που προαπαιτούν και προτάσσουν του εθνικού συμφέροντος συγκεκριμένο αριθμό υπουργείων που επιθυμούν.

Στις 17 Ιουνίου, η απόφαση είναι κρίσιμη. Και η ψήφος οφείλει να είναι θετική. 
Θετική για τη Χώρα, θετική για τους Πολίτες, θετική για το αύριο στην Ευρώπη. 
Όμως θετική ψήφος δεν μπορεί να είναι ψήφος στο λαϊκισμό, ψήφος σε όσους κυβερνούσαν μέχρι χθες και σήμερα δηλώνουν ανεύθυνοι για τις πολιτικές τους. 

Στις 17 Ιουνίου, ψηφίζουμε προσβλέποντας και σχεδιάζοντας τη 18η Ιουνίου, αξιολογώντας τις συνέπειες και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η ψήφος μας. Γιατί είναι εύκολο να λέμε «ας γκρεμιστούν όλα», αλλά θα πρέπει να έχουμε μεριμνήσει για τα υλικά, τους πόρους και τους «μάστορες» που θα αναλάβουν την ανοικοδόμηση, θα ρίξουν τα θεμέλια, και θα ορθώσουν ένα όμορφο και γερό οικοδόμημα που θα αντέξει σε κάθε δυσκολία και τη δύναμη του χρόνου.

Στις 17 Ιουνίου, στ’αλήθεια, αλλάζουμε νοοτροπία, χτίζουμε το μέλλον μας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου